Agenci: Rozdział 5

4 LATA PÓŹNIEJ.

Londyn, rok 2015.

Gdzieś pod miastem i to dosłownie.

Jane biegła po kanale. W pewnym momencie się potknęła i wpadła w brudną wodę.

- O boziu, fuj. Mam nadzieje, że to się spierze. 

Ktoś zaczął strzelać. Jane szybko wstała i pobiegła przed siebie. Nagle tunel się skończył i wbiegła w wielkie pomieszczenie z głównym zaworem. Za nią wbiegł jakiś chłopak. 

- Haha, teraz nie masz dokąd uciec. - powiedział chłopak.

- Oj, nie byłabym tego taka pewna, czy to ja nie mam dokąd uciec. - odpowiedziała Jane.

- Wcale, a wcale się ciebie nie boję.

- Jesteś tego całkowicie pewien? Może tatuś zaraz wyleci z tunelu z bombą i uratuje synusia? - prowokowała.

- Słucham? Hehe, ty myślisz, że jestem synem Brauna? Ja tylko załatwiam mu części do bomby.

- Co? Czyli bez powodu biegałam za tobą i po tym śmierdzącym kanale. Zmarnowałeś mój czas. - powiedziała Jane, złapała szybko za broń i strzeliła chłopakowi między oczy. Chłopaka padł na ziemie, a Jane wspięła się po drobinie i wyszła na zewnątrz. Londyn budził się dopiero do życie. Była gdzieś 6 rano.

Dziewczyna zauważył motor stojący przy ulicy, wzięła go i pojechała w kierunku siedziby. Właściciel pewnie zauważy brak motoru dopiero za parę godzin. 

Po dwóch godzinach Jane była już na miejscu. Weszła do siedziby i spotkała szefa.

- Jak misja? - zapytał.

- Biegałam po kanale tylko po to, żeby się dowiedzieć, że to nie jego syn, tylko dostawca części do bomby. Ale śmierdzę.

- Dostawca?

- Ale niestety już dowozić części nie będzie. - zaśmiała się Jane i poszła do swojego gabinetu.

Kiedy weszła zauważyła, że ma straszny bałagan. Pełno było wszędzie żółtych, samoprzylepnych karteczek, jakiś planów miast, no i oczywiście akta. Nawet nie doszła do połowy, tyle ich było.

Do gabinetu nagle wszedł Big Kev i podał Jane kubek gorącej kawy. 

- I jak? - zapytał Kevin.

- Masakra, już nie wiem co dalej. Jest ich za dużo. Oczywiście sprawdzam tylko młodych, ale jest ich na pęczki. 

- Na poprawę humoru coś tobie pokarze. Choć.

Razem poszli do pokoju, gdzie Kevin majstrował przy swoich "maleństwach", jak on to mówił.

- Wynalazłem nowe naboje do broni. Jeden z nich sprawia, że osoba umiera na 24 godziny, potem się budzi, ale nie pamięta co się stało wcześniej. A druga daje dużo cierpienia. Osoba, która dostanie tym, będzie cierpiała przez 12 godzin, a potem umrze. 

- Wow, super. Na pewno się przyda. - powiedziała zadowolona Jane i poklepała Kevina po ramieniu. Wtedy wszedł do pokoju szef i powiedział do niej:

- Jest zadanie.

- No, ale bez przesady. Dopiero co wróciłam. 

- Trudno. Potem będziesz miała wolne, jak się nic nowego nie znajdzie.

- Dobra.

- Choć, pokarzę tobie z Clio, na czym będzie polegało to zadanie.

Kiedy znaleźli się już przy Clio, ona na ekranie pokazała Jane knajpę, do której zawsze chodziła z Nathanem na soki.

- Znam to miejsce. - powiedziała Jane. Zrobiło jej się trochę smutno. Już prawie o nim zapomniała, ale wspomnienia odżyły.

- Tak? To dobrze. Masz tam iść. Punktualnie o 12 wysoki blondyn o niebieskich oczach i w niebieskiej koszuli zawsze przychodzi po kawę. Znaleźliśmy go w aktach. Jak go zobaczysz, masz za nim iść i zobaczyć co będzie robił. - powiedział szef.

- Punktualnie o 12? - zapytała Jane.

- Tak. Jeżeli to nie będzie on, nie zabijaj go, ale zapamiętaj dokąd będzie szedł. Może nas zaprowadzi w jakieś ciekawe miejsce.

- Dobrze. Już idę.

Jane wyszła z siedziby i spojrzała na swoje okna do pokoju. Marzyła o tym, aby się tam znaleźć, położyć w miękkim łóżku i w końcu zasnąć. Niczego innego nie pragnęła tak bardzo jak tego. 

Kiedy znalazła się już na miejscu, jej wspomnienie jeszcze bardziej odżyły. Nie chciała tam wchodzić, ale musiała wykonać zadanie. W końcu weszła. Siadła przy stoliku jak najbliżej bary, żeby widzieć dobrze. 

Kiedy nadeszła 12, czekała na blondyna, ale nikt się taki nie pojawił. Czekała chyba z dwadzieścia minut i nikt taki się nie pojawił. Zamiast niego pojawił się wysoki brunet. Kiedy się odwrócił Jane nie mogła uwierzyć w to co widzi. Nathan. On też ją zauważył i podszedł do jej stolika. Ona natychmiast wstała i przytuliła się od niego. 

- Jak jak ciebie dawno nie widziałam. Minęły cztery lata. 

- No właśnie. Mogę się przysiąść? Pogadamy. - zaproponował Nathan.

- Jasne. 

- Czemu się nie odzywałaś? Bałem się o ciebie.

- Spokojnie, jak widzisz nic mi się nie stało.

- Ale czemu nie wróciłaś wtedy do domu dziecka? - zapytał Nathan.

- Nieważne. Dobrze zrobiłam, że tam nie wróciłam. Moje życie wywróciło się do góry nogami.

- A wiesz, że moje też. Znalazłem mojego ojca. Znaczy to on znalazł mnie.

- Wow. To super. Widzę, że jesteś szczęśliwy.

- No. A pamiętasz jak mi tu powiedziałaś jak będzie wyglądała twoja idealna randka? 

- Pamiętasz to jeszcze?

- A pamiętam. Chciałaś, żeby chłopak zabrał ciebie na spacer do parku, a potem kupił niebieską różę na straganie w parku.

- Hehe, jak narazie jeszcze się to nie spełniło.

- Serio? To choć. - powiedział Nathan i złapał Jane za rękę. 

Wyszli z knajpki i poszli do parku. O dziwo nikogo tam nie było. Strasznie pusto. Jane dawno nie widziała tego parku. Nathan nagle złapał Jane za rękę. Ona popatrzała się na niego i położyła głowę na jego ramieniu. 

- Nic tu się nie zmieniło. Nawet stragan z kwiatami jest w tym samym miejscu. - powiedziała nagle Jane.

Wtedy Nathan puścił dziewczynę i podbiegł do straganu. Kupił tam niebieską różę i dał Jane. Ona ją powąchała i dała Nathanowi buzi w policzek i poszli dalej. 

- Gdzie teraz mieszkasz? - zapytał Nathan. 

- A u koleżanki. - powiedziała Jane. Nie mogła powiedzieć prawdy.

- Mi tata kupił nowy dom. Z basenem. Mieszkam tam z kolegami. Choć przedstawię tobie ich.

Jane zgodziła się i poszli. Kiedy doszli do domu Nathana, Jane poczuła się taka biedna. Był ogromny. Sześć sypialnie, trzy łazienki i wielki basen. Aby dostać się do basenu trzeba było przejść przez korytarz z szkła na wielki taras, a potem schodami w dół.

Jak weszli do środka w wielkim salonie z własnym barem i stołem bilardowym siedziało 4 chłopaków.

Nathan zaczął przedstawiać: 

Pierwszy Max. Napakowany, łysy chłopak, który lubił imprezować.

Drugi Tom. Chłopak o czarnych włosach, który rozśmieszył Jane śmieszną miną.

Trzeci Jay. Ma kręcone włosy i rękę w tatuażach. Jane lubiła to.

I ostatni Siva. Irlandczyk z słodkim głosem. 

Spędziła z nimi cały dzień. Śmiali się, wygłupiali i grali w bilarda. Niestety Jane musiała iść. Zupełnie zapomniała o tym, że jej zdanie nie powiodło się, ponieważ nikt się tam taki nie zjawił. Nathan odprowadził Jane do drzwi. Kiedy dziewczyna spojrzała w jego piękne oczy, nie mogła się powstrzymać i pocałowała go. 

- Ty wiesz, że ja chciałem ciebie pocałować już dawno. - powiedział Nathan i uśmiechnął się.

Jane się zaczerwieniła i wyszła.